Long-term UV Exposure คือ การที่วัสดุหรือวัตถุต่าง ๆ ถูกสัมผัสกับรังสีอัลตราไวโอเลต (UV) จากแสงแดดหรือแหล่งกำเนิดรังสีนี้เป็นระยะเวลานานต่อเนื่อง โดยรังสี UV เป็นส่วนหนึ่งของพลังงานแสงอาทิตย์ที่มีความถี่สูงและมีพลังงานมากกว่ารังสีที่ตามองเห็นได้ การสัมผัสกับรังสีนี้ในระยะเวลาสั้นอาจไม่ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ แต่เมื่ออยู่ในสภาวะที่ต้องเผชิญกับรังสี UV เป็นเวลานาน ผลกระทบที่เกิดขึ้นอาจสะสมและสร้างความเปลี่ยนแปลงกับคุณสมบัติของวัสดุเหล่านั้น
การสัมผัสกับรังสี UV ในระยะยาวสามารถทำให้เกิดปฏิกิริยาเคมีในวัสดุบางชนิด เช่น พลาสติก, สีเคลือบ, สิ่งทอ, หรือแม้แต่กระจก ผลลัพธ์ที่มักพบคือ การเปลี่ยนสีของวัสดุ การเปราะแตกง่ายขึ้น การเสื่อมสภาพของโครงสร้าง หรือแม้แต่การสูญเสียความแข็งแรงทางกายภาพ ตัวอย่างเช่น เมื่อพลาสติกถูกวางกลางแจ้งนานหลายปี อาจสังเกตเห็นการกรอบแตกหรือสีซีดจางลง ซึ่งเป็นผลโดยตรงจากการได้รับรังสี UV เป็นเวลานาน
การทำความเข้าใจเกี่ยวกับ Long-term UV Exposure จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในกระบวนการเลือกวัสดุเพื่อใช้งานกลางแจ้งหรือในสภาพแวดล้อมที่ต้องเผชิญกับแสงแดดตลอดเวลา วัสดุบางชนิดอาจต้องผ่านการทดสอบเพื่อประเมินความทนทานต่อรังสี UV หรือได้รับการปรับปรุงด้วยสารเติมแต่งพิเศษเพื่อเพิ่มความสามารถในการต้านทานการเสื่อมสภาพจาก UV ทั้งนี้ก็เพื่อยืดอายุการใช้งานและคงคุณสมบัติต่าง ๆ ให้ได้ตามที่ต้องการ
ในทางปฏิบัติ การออกแบบผลิตภัณฑ์หรือโครงสร้างที่ต้องอยู่ภายนอกจึงต้องคำนึงถึงผลของ Long-term UV Exposure เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกใช้วัสดุที่มีความทนทานต่อ UV การเคลือบพื้นผิวด้วยสารป้องกัน หรือการออกแบบให้สามารถเปลี่ยนชิ้นส่วนที่เสื่อมสภาพได้อย่างง่ายดาย ทั้งนี้เพื่อป้องกันปัญหาการเสื่อมสภาพก่อนเวลาอันควร ลดค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษา และเพิ่มความปลอดภัยในการใช้งานในระยะยาว
